Ο γυάλινος κόσμος

τίποτα πιο κοφτερό

από τις αναμνήσεις 

όταν σπάνε.

και εμείς πήγαμε και χτίσαμε

σύμπαν ολόκληρο από δαύτες

κάθε που κλείνει κάποιος την πόρτα

γεννιέται στο ταβάνι και μια ραγισματιά 

και όποτε τρέμει λίγο η γη 

πέφτει πάνω μας το γυαλί 

και μας χαράζει

σβήσε τις αστραπές τους, Λώρα.

αυτό το κεράκι αρκεί

για να μας καίει 

ζωντανούς όλο το βράδυ.