της Περσεφόνης
Σκέφτομαι δεν μπορεί
κάποτε θα μίλησε.
Είτε σ΄ αυτήν
που γαντζώθηκε στο παιδί της σαν παιδί
είτε σε κείνον
που μόνο του σκοταδιού τους τρόπους ήξερε.
Κάποια στιγμή δεν θα άντεξε
θα μίλησε
όταν για χάρη των καιρών
άλλαζε αφέντη
όταν πέφτανε οι υπογραφές
για την μεταβίβασή της.
Αν ποτέ την είχανε ρωτήσει
«Σε ποιόν τελοσπάντων
θες να ανήκεις;»
το δίχως άλλο θα αποκρίνονταν :
σε μένα.
Νίσυρος ‘16
Σ΄ εκείνο το μικρό το μπαλκονάκι
Ζήσαμε το πιο μεγάλο καλοκαίρι.
Κύμα το κύμα
το δέρμα μας έπαιρνε το χρώμα
των ερωτοχτυπημένων βράχων
των έφηβων περιβολιών
ή του σοφού πηγαδιού στη μέση της πλατείας.
Όταν φτάσαμε πια
στον κρατήρα του
ηφαιστείου
θα ‘πρεπε να το περιμένουμε.
λίγο καιρό μετά
τίποτα δεν θα σωζόταν
από την λάβα μας.
Ανθισμένο τέλος
Διάλεξες τον πιο πεινασμένο χειμώνα
και μ’ έριξες μπροστά στα νύχια του.
Όσο με γυρόφερνε γρυλίζοντας
ήρθες κρυφά και φύτεψες στη γλάστρα
ένα χαρτάκι τόσο δα τσαλακωμένο
το διάβαζα και αυτό γινότανε φυτό πελώριο
ανθίζανε οι λέξεις του οι κατακόκκινες
μοσχομυρίζαν οι τελείες και τα κόμματα
ήρθε η άνοιξη, σκέφτηκα
να με γλυτώσει
μα απ’ την άνοιξη δεν γλύτωσε κανείς
είπες
καθώς έβλεπες τα φύλλα
του σαρκοβόρου σου φυτού
να με κατασπαράζουν.
Πρόβα κανονικότητας
Είναι έτοιμο, χρυσό μου, το ρούχο
μόνο κάποιες διορθώσεις θέλεις
Να, θα σου κοντύνουμε λίγο τα πόδια
-να σταθείς επιτέλους στο ύψος μας-
και ίσως να ράψουμε τα χέρια
πίσω στην πλάτη, κολλητά
να μην αγγίξουνε ξανά
το λάθος σώμα
έτσι είναι το ρούχο αυτό
σχεδιασμένο
για έναν άνθρωπο εντελώς κανονικό
κομμένο και ραμμένο
στα μέτρα μας.
